Niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzicom przysługuje prawo do utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Zazwyczaj gdy rodzice tworzą związek, dzieci pozostające pod ich wspólną pieczą co do zasady nie mają ograniczeń w kontaktach z rodziną ojca czy matki.
Sytuacja może się zmienić gdy rodzice nie są już ze sobą, zaś rodzina ojca lub matki niesprawującego bezpośredniej pieczy nad dzieckiem nie ma już swobodnego dostępu do dziecka.
Zdarza się, że matka lub ojciec, których dziecko zgodnie z orzeczeniem sądowym zostaje przy ich boku, stawiają opór i znacznie ograniczają kontakty dziecka z rodziną drugiego rodzica, nawet jeżeli ten kontakt wcześniej odbywał się często, bez przeszkód i więź łącząca dziecko z członkami rodziny ojca czy matki jest silna.
Oczywiście takie działanie rodzica jest niezasadne i niezgodne z dobrem dziecka.
Wskazać należy, że w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym wyraźnie wskazano, że przepisy regulujące kontakty rodziców z dziećmi powinno się stosować wobec pozostałych członków rodziny rodzica tj. rodzeństwa, dziadków, powinowatych w linii prostej, a także innych osób, jeżeli sprawowały one przez dłuższy czas pieczę nad dzieckiem.
Na ten temat wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 14 czerwca 1988 r. w sprawie III CZP 42/88 wskazując, że w warunkach społecznych naszego kraju duże znaczenie przywiązuje się do rodzin wielopokoleniowych, wynika to zarówno z tradycji rodzinnych, jak i ze względu na szczególną rolę dziadków w faktycznym wykonaniu pieczy nad małoletnimi wnukami. Dlatego utrzymanie styczności pomiędzy członkami rodziny w warunkach bezkonfliktowych jest czymś jak najbardziej normalnym. Gdy pomiędzy krewnymi istnieje ścisła więź, utrzymywanie osobistej styczności pogłębia związek emocjonalny dziecka z rodziną ojca lub matki oraz wpływa korzystnie na prawidłowy rozwój fizyczny i emocjonalny dziecka.
Zadaniem rodziców jest dbanie o rozwój dziecka w imię jego dobra. Powinni zatem dla pełnego rozwoju jego osobowości umożliwić dziecku kontaktowanie się z jego krewnymi (dziadkami) przy właściwej ich postawie i korzystnym wpływie na dziecko. Kontakty te, wynikające często z silnych więzów emocjonalnych, zwłaszcza dziadków z wnukami, wychowujących je od niemowlęcia, mogą wpływać na lepsze wychowanie i rozwój duchowy dziecka oraz sprzyjają kontynuowaniu więzów wielopokoleniowej rodziny. Takie zachowanie dziadków, okazywanie przywiązania i dbałości o wnuki nie tylko nie kłóci się z interesem dziecka, ale jest ono dla jego dobra.
W przypadku gdy pomimo próśb rodzic nie chce umożliwić kontaktów dziecka z dziadkami macierzystymi lub ojczystymi warto zwrócić się do sądu o uregulowanie tej kwestii. Utrzymywanie więzi rodzinnych wnuka z dziadkami jest istotnym elementem w rozwoju dziecka i pozwali mu na budowanie lepszych relacji w dorosłym życiu.
